Sto vukova

Ova zbirka od oko 90 stranica, koju su ilustrovali talentovani umetnici poput Hasana Sućeske, sadrži preko 50 kratkih, ritmičnih pesama koje slave detinjstvo kroz igru reči, humor i ljubav prema prirodi. Vitez, inspirisan slavonskim selom i ratnim iskustvima, stvara svet u kome se svakodnevni život pretvara u magiju, podstičući maštu i osetljivost.

Zbirka počinje istoimenom pesmom „Sto vukova“ – duhovitim dijalogom između malog Jove i skeptičnog prijatelja. Jova se hvali susretom sa „tačno sto vukova“ u šumi: „Zubi strašni, oči sjajne, i zavijaju, zavijaju...“ Ali pod pritiskom pitanja („Zar nije...? Kako si ih izbrojao?“), broj se topi: „Nije baš sto... možda pedeset... deset... dva!“ Na kraju se otkriva istina – samo miš koji se krije u šumi, a Jova priznaje svoj strah. Pesma koristi hiperbolu, gradaciju i ponavljanje za humor, podsmevajući se hvalisanju i preterivanju, sa porukom: „U strahu su oči velike.“ Ova struktura – ​​obrnuta gradacija od panike do smeha – idealna je za recitacije.

Ostale pesme nastavljaju se u duhu radosti i otkrića: „Prepelica“ slavi ptice i proleće, „Jedan dan“ prati dečji dan pun igara, „Vetar“ personifikuje elemente prirode kao prijatelje. Teme su univerzalne – strah i hrabrost, ljubav prema životinjama (vukovi, miševi, ptice kao simboli slobode), ciklus života, mašta koja prevazilazi stvarnost. Vitezov stil je jednostavan, ali bogat: rima i ritam podsećaju na narodne pesme, metafore iz svakodnevnog života (šuma kao avantura), a jezik je blizak dečjem – kratki stihovi, onomatopeja („urlaju, zavijaju“). Nema moralizovanja; poruke su suptilne, kroz zabavu.

Zbirka je deo Vitezovog „zlatnog doba“ dečje poezije (pedesete godine 20. veka), zajedno sa „Kad bi drveće hodalo“ i „Jedno jutro u gaju“. Uči decu kritičkom razmišljanju (da sumnjaju u priče) i empatiji prema prirodi, dok podseća roditelje na magiju detinjstva. Danas se čita u školama za razvoj govora, a njena toplina traje generacijama – dokaz da prava poezija raste poput šume pune čuda.