Imena
Autobiografsko delo Gorana Babića, pesnika, esejiste i polemičara, jednog od poslednjih zagovornika jugoslovenskog duha. Knjiga je intimna potraga za leševima – zbirka portreta preminulih prijatelja, rođaka i poznanika, naslovljenih njihovim imenima.
Svaki tekst je kratka, dirljiva i kritička reminiscencija: od detinjstva na Visu i Neretvi, preko mladosti Mostara i zagrebačkog podzemlja sedamdesetih godina 20. veka, do egzila u Beogradu 1991. godine.
Babić, preživeli Holokaust sa majčine strane (izgubivši 20 članova porodice), evocira živote poput Stojana Vučićevića iz Metkovića, svog dede i svojih neretvanskih komšija – Srba, Hrvata, Jevreja – ističući njihovu jugoslovensku orijentaciju i tragičnu podelu koju je izazvala rat. U recenzijama (Maxportal, 2022), knjiga je opisana kao „martirolog poslednjeg pisca velike jugoslovenske književnosti“: Babić pominje Neretljane, Bilećane, ali i svoje pretke sahranjene na groblju Slivanj, gde „mogu biti podjednako srpski i hrvatski“.
Miljenko Jergović (Ajfelov most) hvali Babićevu usamljeničku snagu: „Čovek bez domovine, pustinjak usred Zagreba, prorok apokalipse pre rata.“ Telegram (2022) ističe hibridnost – memoare, eseje, pesme – i Babićevu marginalizaciju u Hrvatskoj i Srbiji, uprkos tome što je autor preko 100 knjiga. Autograf.hr (2014) ističe njegov otpor nacionalizmu, sa dokumentima o prigovorima Crkve i SKH u osamdesetim godinama 20. veka.
„Imena“ su knjiga tuge za izgubljenim mostovima, kritika fragmentacije („Sve manje se poznajemo“) i poziv na sećanje. Izdanje Prosvjete je retko, traženo među ljubiteljima jugonostalgije i publikom u kojoj Babić ima kultni status.
Jedan primerak je u ponudi
