Idile i sjećanja
"Idile i uspomene" (1893) je zbirka priča hrvatskog pisca Ksavera Šandora Gjalskog, poznatog po prikazu društvenih situacija i pejzaža Hrvatskog zagorja.
"Najljepše je Gjalski opisao dobroćudne zagorske plemiće koji vidješe četrdesetosmu, bana Jelačića i grofa Draškovića. Od svih živih hrvatskih pisaca on je najhrvatskiji, najtipičniji. Iako mu je posmatranje realistično, njegov je senzibilitet romantičan..." - A. G. Matoš
Gjalski, pravim imenom Ljubomil Tito Josip Franjo Babić, bio je ugledni hrvatski pisac i pripovjedač, čiji je rad obeležen romantičnim i realističkim prikazima. Zbirka "Idile i sjećanja" sastoji se od proznih tekstova u kojima Gjalski s puno nostalgije i emocije opisuje život hrvatske plemićke klase u ruralnom Zagorju.
Gjalski kroz priče priziva prošla vremena, s posebnim naglaskom na nekadašnji život plemića, čiji je uticaj u njegovom vremenu već u opadanju. Ove priče su svojevrsna oda plemstvu i njihovom načinu života, koji se polako gubi.
Opis prirode i pejzaža Zagorja ima veliku ulogu u knjizi, često kao simbol prolaznosti i lepote koja postoji uprkos društvenim promenama. Gjalski koristi emotivno nabijene priče kako bi opisao unutrašnji svet svojih likova, koje karakteriše osećaj nostalgije i melanholije zbog nestajanja jednog sveta. Iako s ljubavlju piše o prošlosti, Gjalski kroz ove priče suptilno kritikuje zaostajanje i stagnaciju hrvatskog plemstva, koje nije uspelo da se prilagodi novim društvenim prilikama.
Gjalski u ovoj zbirci koristi bogat, slikovit jezik i pažljivo oslikava emocije likova, stvarajući atmosferu koja je istovremeno i melanholična i dirljiva.
Jedan primerak je u ponudi
