Sjeme smrti
U svom romanu „Seme smrti“ (prvi deo trilogije o Omaru Hajamu), Dževad Karahasan stvara slojevitu istorijsku fresku 12. veka, fokusirajući se na intimni svet persijskog matematičara, astronoma i pesnika Omara Hajama.
Roman počinje rečenicom: „Postoje dani koji nisu trebali da svanu“, evocirajući fatalizam ere u kojoj se seje seme modernih zala - terorizma, fundamentalizma i geopolitičkih intriga.
Hajam, briljantan, ali usamljen intelektualac, živi u Nišapuru pod seldžučkim sultanima, gde se suočava sa kolapsom arapskog carstva, dolaskom krstaša i sukobom između sunita i šiita. Kao dvorski astrolog i pesnik, on se snalazi u dvorskim intrigama: sultanov vezir Nizam el-Mulk, njegov prijatelj i rival, manipuliše moći, dok Hasan-i Sabah, osnivač Asasina, seje seme terora kroz atentat i fanatizam. Hajamova ljubav prema njegovoj ženi Fitni, plesačici i mističarki, postaje sidro u haosu - njihov erotski i duhovni odnos je u suprotnosti sa brutalnom politikom, gde se moć krije iza moći, a zakon manipuliše ritualom.
Kroz Hajamov dnevnik i vizije, Karahasan istražuje teme: granice razuma i vere, fatalizam naspram slobodne volje, umetnost kao otpor nasilju. Roman, sa preciznim istorijskim pozadinama (reforma kalendara, Red atentatora), analizira kako su se moderni sukobi rađali u toj eri - od orijentalizma do terorističkih mreža. Kao alegorija savremenog Bliskog istoka, „Seme smrti“ slavi Hajamov rubajat kao himnu prolaznosti: „Život je san, a smrt je buđenje“. Nastavci: „Uteha noćnog neba“ i „Miris ruže“.
Jedan primerak je u ponudi
