O kraljevstvu Dalmacije i Hrvatske
Životno delo Ivana Lučića i prvenac hrvatske istoriografije (prvi put štampano 1666. u Amsterdamu). Delo se prvi put pojavljuje u obliku koji je autor nameravao, sa autorovim ispravkama i dopunama kao i kritičkim tretmanom intervencija kasnijih urednika.
Knjiga ima šest knjiga: 1–2. Antički period Dalmacije i Panonije, Iliri, rimska vladavina, dolazak Slovena i Hrvata; 3–4. Hrvatska država od 7. do 12. veka – Tomislav, nacionalni kraljevi, hrvatsko-ugarska unija 1102. godine; 5. Dalmacija pod Mlečanima i hrvatski primorski gradovi; 6. Crkvena istorija, eparhije, manastiri, glagoljica.
Lučić prvi put sistematski koristi izvore: dokumente, natpise, rukopise, arhive Venecije, Zadra, Splita i Dubrovnika. On odbacuje legende (npr. o češkom poreklu Hrvata), dokazuje autohtonost hrvatskog imena i državnosti i kontinuitet od 7. veka. Posebno je važan njegov zaključak da je Hrvatska 1102. godine stupila u personalnu uniju sa Ugarskom, zadržavajući svoj državni identitet, što je postalo osnova za kasnije hrvatske argumente o državnom pravu.
Delo je napisano u baroknom duhu, ali sa neverovatnom kritičkom oštrinom za 17. vek. Zbog toga se naziva „ocem hrvatske istoriografije“. Knjiga je i danas obavezna lektira, jer je većina Lučićevih teza ostala neosporena.
Jedan primerak je u ponudi
