Ivo Andrić
Ivo Andrić (9. oktobar 1892 — 13. mart 1975) je bio hrvatsko-bosansko-srpski pisac i jedini dobitnik Nobelove nagrade za književnost sa prostora bivše Jugoslavije (1961). Rođen je u Travniku, a školovao se u Sarajevu, Zagrebu, Beču i Krakovu. Tokom Prvog svetskog rata bio je politički zatvorenik zbog simpatije prema jugoslovenskom jedinstvu. Posle rata započeo je diplomatsku karijeru, radeći u raznim evropskim prestonicama.
Andrić je najpoznatiji po svojim romanima i pripovetkama koje se bave istorijom i sudbinom Bosne i njenog naroda, često smeštenim u osmanski i austrougarski kontekst. Njegova najpoznatija djela su „Na Drini ćuprija“, „Travnička hronika“ i „Gospođa“, koji zajedno čine svojevrsnu trilogiju o bosanskoj istoriji i mentalitetu. „Na Drini ćuprija“, epski roman o viševekovnoj istoriji grada Višegrada i njegovog mosta, dobio je Nobelovu nagradu.
Njegov stil je smireno refleksivan, istorijski informisan i duboko humanistički, a njegove teme su često obeležene kontemplacijom zla, sudbine, patnje i istorijskih ciklusa.
Andrić je iza sebe ostavio bogat opus eseja, pripovetki i romana, a njegovo stvaralaštvo i dalje zauzima značajno mesto u književnosti jugoistočne Evrope.
Naslovi u ponudi
Dvije priče
Knjiga sadrži priče Priča o kmetu Simanu i Bife "Titanik".
Na Drini ćuprija
Na Drini ćuprija je roman Ive Andrića koji je prvi put objavljen 1945. godine. Radnja se dešava u Višegradu, malom bosanskom gradu, a centralni motiv je most na Drini, koji je simbol kulture, istorije i sudbine naroda kroz vekove.
Priča o vezirovom slonu i druge priče
