Slavuji i šišmiši
„Slavuji i slepi miševi“ (1990), poslednji roman Mirka Božića, smešta radnju u urbano okruženje riječkog pozorišta u ranim posleratnim godinama. Ovaj „roman sa ključem“ suptilno evocira ličnosti iz stvarnog života, poput Miroslava Krleže i Vladimira Baka
Priča prati grupu pozorišnih umetnika – glumaca, reditelja i pisaca – koji se bore za umetničku slobodu pod pritiskom političke ideologije. Glavni lik, mladi reditelj, pokušava da postavi predstavu koja dovodi u pitanje društvene norme, ali nailazi na otpor partijskih moćnika koji, skriveni iza kolektivističke retorike, manipulišu i guše individualnu kreativnost. Roman razotkriva licemerje i intrige unutar kulturne elite, gde se uzvišeni ideali sudaraju sa praktičnim kompromisima. Kroz likove, Božić prikazuje napetost između umetničkog integriteta i političke lojalnosti, dok se pojedinac bori da sačuva svoj glas.
Božićev jezik, prožet ikavsko-štokavskim idiomom, donosi autentičnost, dok dijalog i psihološka dubina likova ističu dramu. Iako manje poznat od Kurlana, roman je značajan zbog kritike društvenih pritisaka na umetnost. „Slavuji i slepi miševi“ je melanholičan, ali oštar prikaz borbe za autentičnost u svetu gde „slavuji“ pevaju, a „slepi miševi“ vrebaju u senci.
Jedan primerak je u ponudi
