Sto godina samoće
Roman je jedno od najvažnijih dela latinskoameričke književnosti 20. veka i ključni predstavnik magijskog realizma, žanra u kojem se svakodnevni događaji spajaju sa nadrealnim i fantastičnim elementima.
Roman „Sto godina samoće“ prati porodicu Buendija, čiji je osnivač José Arcadio Buendía, tokom sedam generacija, počevši od njegovog osnivanja grada Macondo u pustinji, pa sve do decenija koje sledi. Kroz priču o ovoj porodici, koja je, kao i grad Macondo, u određenom smislu „zapečaćena sudbinom“, Markez istražuje teme vremena, prolaznosti, istorije, ljubavi, smrti i samodestruirajućih ciklusa koji se ponavljaju kroz generacije.
Glavni deo romana prati život José Arcadia Buendía i njegovih potomaka, koji su uvek suočeni s problemima koji dolaze iz njihovih prošlih grešaka, nesrećnih ljubavi i neprestanog traganja za smislom postojanja. Svi članovi porodice Buendija, uprkos svojim individualnim karakteristikama, nose slične sudbine – usamljeni su, prokleti da ponavljaju iste greške kroz generacije, a često se suočavaju s ličnim i porodičnim tragedijama.
Jedan od ključnih motiva u romanu je usamljenost, koja prožima sve likove i njihovu sudbinu. Unatoč tome što žive u zajednici, likovi su emocionalno izolovani i često doživljavaju unutrašnju prazninu, što dovodi do ponavljanja njihovih grešaka i nesreća kroz generacije.
Pored toga, „Sto godina samoće“ se bavi i pitanjem istorije i vremena, kroz ciklično ponavljanje događaja, što implicira da ljudi ne mogu da pobegnu od prošlih grešaka, niti da izbegnu svoju sudbinu. Magijski realizam je prisutan u svakom delu romana – nadrealne pojave, kao što su letenje i neobični događaji, prihvataju se kao normalni deo svakodnevnog života.
Jedan primerak je u ponudi
